W INNYM CZASIE, W INNYM ŻYCIU

Dziś będzie trochę nostalgicznie.
Jest noc i siedzę sobie sama.
Dom spowity ciszą . Wszyscy śpią.
Przeglądam stare zdjęcia, których mam tak wiele, a tak rzadko do nich zaglądam.
Tak to już jest, że najpierw uwieczniamy chwilę, a potem wrzucamy ją na dysk i ginie ona w jakiś sposób wśród setek plików.
Niby tam jest, a tak, jakby jej nie było.
Na szczęście czasem zdarzają nam się powroty. I wtedy przekonujemy się, że pamięć jest zawodna.
A może to my biegniemy tak szybko, że coś nam umyka?
To jest mój powrót. Jeżeli macie ochotę chodźcie tam ze mną.
Moja przygoda z szyciem zaczęła się, kiedy mieszkałam w bardzo starym domu.
Był to dom z duszą i długą historią. Ja i moja siostra to ostatnie pokolenie, które zdążyło dopisać do niej swój rozdział.

Nasi przyjaciele mówili, że mieszkamy w zamczysku.
I, jak w prawdziwym starym zamku, w naszym domu trzeszczały podłogi, skrzypiały schody, a nocami wiatr zawodził w kominie.
W tym domu nasza babcia szyła na starym Singerze i właśnie wtedy zapragnęłam czarować tak, jak ona.
Spod palców babci wychodziły piękne sukienki dla naszej mamy, cioci i wielu ich koleżanek.
A nasze lalki otrzymywały wspaniałe płaszcze, suknie balowe, torebki, szale i kapelusze.
Terkot starej maszyny to jedna z melodii naszego dzieciństwa.
Gdzie jest ten świat?
Pozostał już tylko w pamięci i na tych kilku zapisanych zdjęciach.

Tak na poważnie zmierzyłam się z szyciem, gdy babci nie było już z nami.
I bardzo żałuję, że nie mogłam uczyć się od niej. Cieszę się jednak, że w jakiś sposób kontynuuję to, co zaczęła. Bo niewątpliwie zasiała we mnie ziarno.
Wracam do zdjęć tych pierwszych moich prób i sama nie wiem, co o nich myśleć. Bywało różnie.
Pamiętam, że na początku nie mogłam sobie wyobrazić, że naprawdę mogę coś stworzyć z kawałka tkaniny.
Wertowałam stare Burdy, próbowałam zrozumieć opisy. Co z czym połączyć? Jak zszyć dwa wycięte kawałki, żeby się dobrze układały?
Zniechęcałam się i złościłam.
Porzucałam i wracałam.
I w końcu coś zaczęło się klarować.

Tę bluzkę uszyłam dla siostry.
Były lata dziewięćdziesiąte, czasy liceum i studiów.
Ja do bólu oglądałam "Hair", który stał się dla mnie, moich przyjaciół, ale i dla młodej, filmem pokolenia.
Głównym surowcem, który wtedy wykorzystywałam do szycia toreb był filc.
Nie postało mi w głowie, że prawie dekadę później stanie się on tak modny.
Wizjonerstwo jakieś?:))

W tamtych czasach zdarzało mi się wiele detali wykańczać ręcznie. Nie dowierzałam maszynie.
Kwiatowe aplikacje najpierw przyszywałam maszynowo, a potem obszywałam je mozolnie paseczkami weluru RĘCZNIE.
Dziś trudno mi w to uwierzyć.

Tę torbę sprzedałam pewnemu fajnemu chłopakowi, który twierdził,że jest idealna dla jego dziewczyny.
Bo ona jest oryginalna- twierdził. - Wiesz, ubiera się inaczej, niż jej koleżanki. No, taka niezwykła jest.
Pamiętam tę chwilę, bo chyba wtedy pomyślałam, że mogę szyć dla takich niezwykłych i zwykłych dziewczyn, dziewczyn w każdym wieku, dziewczyn, które chcą ubarwić swoje życie.

Miło jest sprawić komuś radość z radością oddając się swojej pasji.Myślę, że o to między innymi chodzi w życiu.
I chociaż nie ma już starego domu, to jakaś jego cząstka utknęła we mnie na zawsze. Bo to właśnie w tym innym czasie, w innym życiu znalazłam cel i obrałam, mam nadzieję, właściwy kierunek.
Spokojnych snów.