WCZORAJ I DZIŚ

Święta przyszły i minęły jakoś tak szybko i niepostrzeżenie.
Jak dla mnie - zdecydowanie za szybko.
Nasza rodzina nie należy do najliczniejszych, ale mamy wielu przyjaciół.
Te dni wypełnione były spotkaniami z dawno i niedawno widzianymi osobami.
Na rozmowach, wygłupach, wspólnym oglądaniu filmów i gremialnym pochłanianiu sernika:).
Maszyna stała sobie w kącie, zapomniana.
Należało się jej, bo pracowała ciężko do ostatnich chwil przed świętami.

Następne kwiatowe modele już powędrowały na strony galerii.
A będzie ich więcej, taki mam plan.
Tylko trudno mi się jakoś otrząsnąć z tego świątecznego rozleniwienia.
Wczoraj wyciągnęłyśmy z siostrą albumy i pudełka ze zdjęciami.
Myślę, że w starych fotografiach jest magia. Przeszłość zaklęta w czarno-białej tonacji.
Miejsca i twarze, których już nie ma.
Zdarzenia, o których nic nie wiemy, ale możemy dostrzec ich fragment zaklęty w wyblakłym kartoniku.

Na zdjęciu w ramce jest nasza babcia, o której już wspominałam.
Młoda dziewczyna oczekująca od życia wszystkiego, co najlepsze.
Nie podejrzewa nawet, że przyjdzie jej przeżyć wojnę, śmierć bliskich, tułaczkę z dwójką małych dzieci.
My nie znałyśmy takiej babci.
Mamy w pamięci starszą siwą panią szyjącą sukienki dla naszych lalek, gotującą nam kompot z gruszek.
O przeszłości raczej nie mówiła, a może to my byłyśmy za małe, żeby wysłuchać jej historii.

Dwie filiżanki babcia woziła wszędzie ze sobą.
W czasie okupacji często musiała spakować się w ciągu paru minut.
A te dwa kruche przedmioty były najważniejsze, bo tylko w nich dzieci chciały pić rano mleko na śniadanie.
Wszędzie, gdzie rzucił ją los starała się zapewnić swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa.
Dlatego też oprócz filiżanek pakowała też obraz z Matką Boską częstochowską, bo wtedy nasz ojciec, widząc go na ścianie, wiedział, że jest w domu.
Stare zdjęcia, kilka ocalałych przedmiotów, garść wspomnień - to wszystko wiąże nas z nieznanym, ale mimo wszystko naszym światem.
Jakkolwiek banalnie to zabrzmi- przeszłość jest integralną częścią przyszłości.
Nierozerwalny łańcuch zdarzeń doprowadza każdego z nas do tu i teraz.
Stary dom- dla naszej babci koniec wędrówki, dla mnie i siostry- początek.

W tym domu babcia zaczęła odbudowywać swoje życie.
Nasz dziadek nie wrócił z wojny, a ona przyjechała na Ziemie Odzyskane.
Tu poznała swojego drugiego męża, który wiele lat później stał się tym dziadkiem, który zawsze miał w kieszeni cukierki i bujał nas na starej huśtawce w ogrodzie.

Ten kufer przebył z dziadkiem kawał świata. Zawierał cały jego dobytek.
Zaraz po wojnie dziadek wrócił z Kanady, dokąd wyemigrował za chlebem jako szesnastoletni, chyba, chłopiec.
Przyjechał odbudowywać kraj z całą grupą emigrantów.
Powrócił z nadzieją, że będą tworzyć nowy lepszy świat.
Jak to się skończyło, to już zupełnie inna historia.

Szafka i lustro z babcinej sypialni służą nam do dziś. Nie ocalało, niestety, wielkie rzeźbione łóżko z kompletu.
Stolik z okrągłym blatem, nie wiem skąd, ale także był w naszym domu od zawsze.
Kto przy nim pił herbatę? Czytał książkę?
Tego już się pewnie nie dowiem.

Kwietnik naszej babci jest dziś stolikiem. Trzeba było go tylko odmalować i dodać marmurowy blat.
A krzesło kiedyś stało przy dużym stole w jadalni.

Nie ma już starego domu. Nie ma fizycznie.
Bo tak naprawdę on żyje w nas, w otaczających nas przedmiotach, zdjęciach i rodzinnych opowieściach.